အရွက္(၁)

မ်က္ႏွာဖံုးမွာဗာဗရီဗလီၾကီး၏အပ်က္အစီးမ်ားသာၿဖစ္သည္။
သူ အယုဒၶယကိုမေရာက္ဖူး…ဗာဗရီဗလီၾကီးကိုလည္းမၿမင္ဖူးေခ်…။
ဘယ္ၿမင္ဖူးမွာလဲ…?
သူ႕ႏိုင္ငံရဲ႕အၿပင္ဘက္ကိုေၿခတစ္လွမ္းမွမထြက္ဖူးတာ…။
ရာမဘုရားဘယ္တုန္းကေမြးတယ္,ဗလီမ်ားကိုေၿမၾကီးကိုတူးၿပီးတည္ေဆာက္တာမဟုတ္,မဟုတ္..သူ..
မသိေခ်..။ဒါေပမယ့္..သူသေဘာေပါက္ထားတာက...(၁၆)ရာစုကလက္ရာတစ္ခုကိုဖ်က္ဆီးလိုက္တာဟာ...
အိႏၵိယရွိမူစလင္မ်ားသာနစ္နာမွာမဟုတ္ဘူး…ဟိႏၵဴအားလံုးလည္းနစ္နာတာပဲ…။
တကယ္ကေတာ့…အိႏၵိယႏိုင္ငံ,အက်ဳိးစီးပြါးလိုလားသူမ်ားနဲ႔လူမႈေရးအေတြးအေခၚအေပၚမွာလည္းထိခိုက္မွာ
ပဲ…။
ဗာဗရီဗလီၿပႆနာဟာဘဂၤလားေဒရွ္ကိုလည္းကူးစက္ေတာ့မယ္,ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းေတြဖ်က္ဆီးခံရေတာ့
မယ္,ဟိႏၵဴအိမ္ေတြမီးေလာင္ေတာ့မယ္,ဆိုင္ေတြအလုခံရေတာ့မယ္ဆိုတာဆုရန္ဂ်န္သိေနသည္။


BJPပါတီအားကိုးနဲ႔အစြန္းေရာက္မ်ားကဗာဗရီဗလီၾကီးကိုဖ်က္ဆီးၿပီးအၿခားေသာအစြန္းေရာက္အုပ္စုမ်ားကို
ဖိအားေပးလုိက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။္`ဒီအ႐ူးအႏွမ္းလုပ္ရပ္ဟာအိႏိၵယႏိုင္ငံအၿပင္ဘက္ကိုေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး´လို႔
ကမၻာ့ဟိႏၵဴေကာင္စီ,BJPပါတီႏွင့္အေပါင္းပါအုပ္စုမ်ားကထင္ထားပံုရသည္။


အိႏၵိယ၌လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္းၾကီးထြားလာၿပီးေသဆံုးသူဦးေရငါးရာ,ေၿခာက္ရာမွတစ္ေထာင္အထိတိုးသြား
သည္။အခ်ိန္တိုင္းတြင္ေသဆံုးသူဦးေရတိုးလာေနသည္။
ဘဂၤလားေဒရွ္ရွိ(၁၅)သန္းထက္မနည္းေသာဟိႏၵဴမ်ား၏လံုၿခံဳေရးအတြက္ဘာမွန္းမသိရေခ်။
ဘဂၤလားေဒရွ္၌သာမဟုတ္(မ်ားေသာအားၿဖင့္)အေနာက္အာရွအပါအ၀င္ႏိုင္ငံအားလံုး၌ဟိႏၵဴမ်ားရွိေနသည္။
သူတို႔ေတြဘာၿဖစ္သြားမယ္ဆိုတာဟိႏၵဴအစြန္းေရာက္မ်ားစဥ္းစားမိၾကရဲ႕လား…?
အိႏၵိယသည္သီးၿခားဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာBJPပါတီကသိထားသင့္သည္။
အကယ္၍အိႏၵိယ၌အနာထဲအဆိပ္ထည့္မိပါကထိုအနာကိုအိႏၵိယတစ္ႏို္င္ငံတည္းခံစားရမည္မဟုတ္,
တစ္ကမၻာလံုး(အနည္းဆံုး)အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ၿပန္႔ႏွံ႕သြားလိမ့္မည္။


ဆုရန္ဂ်န္မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးေမွးေနသည္။
`မင္း...ထမွာလား..?မထဘူးလား…?ေၿပာ….၊အေမၾကီး,အေဖၾကီးတို႔က..မင္းကိုအားကိုးၿပီးထိုင္ေနၾကတာ´
မာယာက သူ႕ကို တြန္းလႈပ္ၿပီးေၿပာလိုက္သည္။
ဆုရန္ဂ်န္ အေၾကာဆန္႔ရင္းေၿပာလိုက္သည္။
`မင္းသြားခ်င္သြား…ငါကေတာ့ ဒီအိမ္ကတစ္လွမ္းမွ မခြါႏိုင္ဘူး´
`လူၾကီးေတြကေကာ´
`ငါမသိဘူး´
`တစ္ခုခုၿဖစ္သြားရင္ေတာ့´
`ဘာၿဖစ္မွာလဲ´
`မွတ္ထား…အိမ္ကိုလုမယ္..မီး႐ွဳိ႕မယ္..မင္း အဲဒါေတြၿပီးတဲ႔အထိထိုင္ေနမွာလား…?´
`ထိုင္မေနဘူး…အိပ္ေနမွာ´
ဗိုက္ဆာေနေသာဆုရန္ဂ်န္...စီးကရက္တစ္လိပ္မီးညွိလိုက္သည္။ေလးလိပ္ဆက္တိုက္ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။
သူ႕ကို အေမကမနက္တိုင္းလက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္တိုက္ေနၾကၿဖစ္သည္။
ဒီေန႔..အခုထိမေသာက္ရေသး…၊အခုအခ်ိန္မွာ...။သူ႕ကိုလက္ဘက္ရည္ပူပူတစ္ခြက္ဘယ္သူတိုက္မွာလဲ…?
မာယာကိုေၿပာလည္းထူးမွာမဟုတ္ဘူး…၊ဒီေကာင္မကအိမ္ကထြက္ေၿပးဖို႔ကလြဲၿပီးဘာမွစဥ္းစားေနမွာမဟုတ္
ဘူး။ဒီအခ်ိန္လက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္ဖို႔ေၿပာရင္ခုနစ္ခ်ီအသံနဲ႔ၿပန္ေအာ္လိမ့္မယ္။ကိုယ္တိုင္ထေဖ်ာ္ဖို႔ကလည္းပ်င္း
တယ္။ဟိုဘက္အခန္းကTVဖြင့္ထားသည္။CNNသတင္းလည္းမၾကည့္ခ်င္ေတာ့။
`အစ္ကိုကအိပ္ယာထဲမွာသတင္းစာဖတ္ေနတယ္,သတိလြတ္ေနၿပီ´ဟုဟိုဘက္အခန္းမွ..
မာယာကေအာ္ေၿပာေနသည္။


ဆုရန္ဂ်န္ သတိမလြတ္ေခ်…။
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာတံခါးဖ်က္ၿပီးလူတစ္စုအိမ္ထဲ၀င္လာႏိုင္တယ္,သိတဲ႔လူလည္းပါမယ္,မသိတဲ႔လူလည္းပါမယ္,
အိမ္ထဲကပစၥည္းေတြကိုဖ်က္ဆီးလုယက္လိမ့္မယ္,ေတာက္ေလွ်ာက္ၿအိမ္ေတြကိုမီးရွဳိ႕လိမ့္မယ္´ဆိုတာ
သူ သိေနသည္။ဒီအေၿခအေနမွာ ကမာလ္ႏွင့္ဟိုက္ဒါးတို႔ကိုလည္းအကူအညီမေတာင္းခ်င္ဘူး၊
ငါတို႔မွာ ေနစရာမရွိဘူး,ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဆီသြားရမွာရွက္တယ္။


မာယာ ေအာ္ေၿပာေနသည္။
`မင္းတို႔...မသြားရင္..ငါတစ္ေယာက္တည္းသြားမယ္,ပါ႐ူးလ္အိမ္သြားမယ္,အစ္ကိုကတစ္ေနရာရာေခၚသြား
မလားပဲ.....၊သူက အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး…၊ငါေလ…၊´
ဘာေၾကာင့္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္…ဒီေန႔သူတို႔ကို...ဆုရန္ဂ်န္ကတစ္ေနရာရာမွာသြား၀ွက္ထားမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ
မာယာသေဘာေပါက္သြားၿပီ….။
နည္းလမ္းမရွိေတာ့…။ကိုယ့္လံုၿခံဳမႈအတြက္ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္စဥ္းစားရေခ်ၿပီ…။
`လံုၿခံဳမႈ´ဟူေသာစကားလံုးသည္  ဆုရန္ဂ်န္ကို အေတာ္ဒုကၡေပးသည္။