အရွက္(၂)

Posted 5:30 AM by ကိုေနာ in Labels: အရွက္

ဆုဓာမိုက္မ်က္စိထဲပံုရိပ္ေတြထင္တုန္းၿဖစ္သည္။
ဦးၾကီး,အေဒၚၾကီး,ဦးေလး,အေဒၚေလးအားလံုးတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ႏိုင္ငံကိုစြန္႔ၿပီးထြက္ခြါေနၾကသည္။

မယမန္ဆင္းဘူတာမွဖူးလ္ဘာရီဘက္သို႔ရထားထြက္ခြါေနၿပီ..။
ဥၾသဆြဲသံအတူမီးခိုးလံုးၾကီးမ်ားလႊတ္ထုတ္၍ခရာတြတ္သံၾကားရသည္။ရထားတြဲမွေၾကကြဲဖြယ္ရာငိုေႂကြးသံ

မ်ားထြက္ေနသည္။ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားအေၿပးအလႊားလိုက္မွာတမ္းေခၩေနၾကသည္။

`သုကုမားရ္….သြားေလ…၊ဒါဟာမူစလင္တိုင္းၿပည္…ဒီမွာကိုယ့္ဘ၀ကိုဘယ္သူမွအာမ,မခံႏိုင္ဘူး..´
`ကိုယ့္ေမြးရပ္ေၿမမွာမွ အာမခံခ်က္မရွိရင္ ကမၻာ့ဘယ္ေနရာမွာ အာမခံခ်က္ရွိမလဲ…ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့

ကိုယ့္ႏိုင္ငံကထြက္မသြားႏိုင္ဘူး..၊ခင္ဗ်ားတို႔သြားခ်င္သြားၾက,ဘိုးဘြားပိုင္ေၿမကိုစြန္႔ၿပီးဘယ္မွမသြားဘူး….၊

အုန္း,ကြမ္းၿခံေလး,လယ္ကြင္းက်ယ္က်ယ္,အေမြရထားတဲ႔ေၿမ,တစ္ဧကနီးပါးရွိတဲ႔ေၿမေပၚမွာေဆာက္ထားတဲ႔

အိမ္,ဒါေတြအားလံုးကိုစြန္႔ၿပီး ဆိယာလ္ဒဟဘူတာကိုမလာခ်င္ဘူး…´

ထိုစဥ္က ဆုဓာမိုက္အသက္(၁၉)ႏွစ္ရွိေပၿပီ…။
ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းမ်ား သူတို႔ေရွ႕မွာပင္သြားေနၾကသည္။
သူတို႔က`မင္းအေဖ ေနာက္မွ ေနာင္တရလိမ့္မယ္´…တဲ႔..။
`ကိုယ္ႏိုင္ငံကို စြန္႔ၿပီးဘာၿဖစ္လို႔ အၿခားေနရာကိုသြားရမွာလဲ…?ေသရင္လည္းဒီႏိုင္ငံမွာပဲေသမယ္…

အသက္ရွင္ေနရင္လည္း ဒီမွာပဲ´
အေဖသင္ထားတဲ႔အတိုင္း ဆုဓာမိုက္ၿပန္ေၿပာလိုက္သည္။
၁၉၄၇-ခုႏွစ္ ေကာလိပ္မ်ားပိတ္သည္။
မသြားရေသးသူမ်ားလည္း သြားမယ္ေၿပာေနၾကသည္။
လက္ခ်ဳိးေရတြက္၍ရေသာအရည္အခ်င္းရွိေသာမူစလင္ေက်ာင္းအခ်ဳိ႕ႏွင့္လက္ေရြးစင္ဟိႏၵဴဆင္းရဲသားမ်ား

ႏွင့္အတူေကာလိပ္စာေမးပြဲေအာင္းၿပီးေနာက္ ဆုဓာမိုက္ လိတန္မယ္ဒီကယ္ေကာလိပ္၌ အလုပ္ရသည္။

၁၉၅၂-ခုႏွစ္တြင္ ေသြးပူတုန္း(၂၄)ႏွစ္ရွိေနေပၿပီ…၊
`ႏိုင္ငံ့ဘာသာ ဘဂၤလားၿဖစ္ရမယ္´ေႂကြေၾကာ္သံကိုကိုင္စြဲၿပီး ဒါကာၿမိဳ႕၏လမ္းမမ်ားအေပၚထြက္ၾကတဲ႔အခါ
တစ္ႏိုင္ငံလံုး တက္တက္ႂကြႂကြပါ၀င္ၾကသည္။
မိုဟာမက္အလီဂ်ိန္နာ၏ ပါကစၥတန္၏ႏိုင္ငံ့ဘာသာသည္ အူရဒူသာၿဖစ္ရမည္ဟူေသာအယူအဆကိုၾကားရ

ၿပီး ရဲရင့္တက္ႂကြေသာဘဂၤါလီလူငယ္မ်ားအံုႂကြၾကသည္။
ဘဂၤလားကို ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာၿပဳလုပ္ရန္ဟူေသာေတာင္းဆိုခ်က္ကိုစြဲကိုင္ၿပီး ပါကစၥတန္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕
ကိုေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့၍ရင္ဆိုင္ၾကသည္။
ပဋိပကၡၿဖစ္ၿပီး ရဲမ်ား၏ေသနတ္ေရွ႕မွာ အေသခံၾကသည္။ေသြးေခ်ာင္းစီးသြားသည္။
သို႔ေသာ္ `ဘဂၤလားကိုႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာၿပဳလုပ္ေရး´အဆို ဘယ္သူမွမစြန္႔လႊတ္ၾကေခ်…။
ဆုဓာမိုက္သည္ ထိုအခ်ိန္ကတက္ႂကြစြာပါ၀င္ခဲ႔သည္။လူထုေရွ႕မွ`ဘဂၤလားအလိုရွိသည္´ေႂကြးေၾကာ္သံၿဖင့္

ခ်ီတက္ခဲ႔သည္။
အဲဒီေန႔က ရဖိဆလာမ္,ဗားကတ္,ဂ်ဗ္ဗားတို႔ ရဲလက္ခ်က္ေၾကာင့္ အသက္ဆံုး႐ွဳံးၾကရသည္။
ဆုဓာမိုက္လည္း ထိုလူအုပ္ထဲ၌ရွိေနသည္။ သူလည္းေသနတ္စာမိၿပီး ႏိုင္ငံ၏ၿမင့္ၿမတ္ေသာအာဇာနည္

တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ၿဖစ္သြားႏိုင္သည္။

၆၉-အေရးေတာ္ပံုတုန္းကလည္း ဆုဓာမိုက္ အိမ္တြင္ထိုင္မေနေပ…၊
ထိုအခ်ိန္က အယုဗ္ခန္း၏ညႊန္ၾကားခ်က္ၿဖင့္ ရဲကလူအုပ္ၾကီးအၾကမ္းဖက္ၿဖဳိခြင္းလိုက္သည္။
`ဂ်ာရဟ၀ီဒဖာ´အဆိုကို စြဲကိုင္ရင္း အေသခံၾကသည္။အာလာမ္ဂီးရ္မန္ဆူ,မိန္တူးတို႔၏အေလာင္းကိုထမ္း၍
မယမန္ဆင္းလမ္းမမ်ားအေပၚလွည္လွည္ခဲ႔ၾကသည္။ပါကစၥတန္စစ္တပ္ကိုဆန္႔က်င္၍ခ်ီတက္ၾကသည္။
(အေရးေတာ္ပံုအမ်ဳိးစံုႏွင့္အကိုးအကားမ်ားကိုေက်ာ္လိုက္ၾကစို႔…)

၁၉၄၇မွ ၁၉၇၁အထိ ဘဂၤါလီအမ်ဳိသားမ်ားအေၿမာက္အမ်ားေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ႔ၿပီးအခက္အခဲအမ်ဳိးစံုခံစားခဲ႔ၾက

ရသည္။၁၉၇၁၌ ေနာက္ဆံုးလြတ္ေၿမာက္ေရးစစ္ပြဲၿဖစ္သည္။ဘဂၤါလီသံုးသိန္းတို႔၏ေသြးႏွင့္ရင္း၍ရေသာ

လြတ္လပ္ေရးက`တရားမွ်တမႈသည္ဘယ္ေတာ့မွလူမ်ဳိးစုလႊမ္းမိုးေရးအုတ္ၿမစ္၌တည္မေနေၾကာင္း´သက္ေသ

ထူလိုက္သည္။ဘာသာယဥ္ေက်းမႈ,သမိုင္းစသည္သည္လူမ်ဳိးစုလႊမ္းမိုးေရး၏အေၿခခံၿဖစ္သည္။

ဒါဟာအမွန္ပါပဲ….။
ပန္ဂ်ာဗီႏွင့္မူစလင္,ဘဂၤါလီႏွင့္မူစလင္တို႔ကိုပါကစၥတန္တစ္ႏိုင္ငံတည္းထူေထာင္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ့္…ဟိႏၵဴ,မူစလင္ႏွစ္မ်ဳိးခြဲၿခမ္းေရးအယူအဆကို စြန္႔လႊတ္၍ ဘဂၤါလီမ်ားကလက္ခံခဲ႔ၾကသည္။

ပါကစၥတန္ရွိမူစလင္မ်ားႏွင့္သေဘာတူညီခဲ႔ၾကသည္မဟုတ္…။

၇၁-ခုႏွစ္တြင္ ဆုဓာမိုက္သည္ မယမန္ဆင္း၏ေဆး႐ံုတစ္ခု၌ ဆရာ၀န္ၿဖစ္ေနသည္။ သူသည္အိမ္တြင္း,

အိမ္ၿပင္အလုပ္႐ွဳပ္ေနသည္။ ညေနဘက္တိုင္းရင္းသားေစ်း၌ေဆးဆိုင္ထိုင္သည္။ ကိရန္းမယီ၏ရင္ခြင္၌

ေၿခာက္လသားကေလးငယ္ရွိေနသည္။ သားအၾကီးဆုရန္ဂ်န္ကေတာ့(၁၂)ႏွစ္ရွိေနေပၿပီ…။

သူ႕တာ၀န္ကားမေသးလွ..။ေဆး႐ံုတြင္လည္းတစ္ေယာက္တည္းဦးစီးေနရသည္။အားလပ္ခ်ိန္ေလးရရင္ေတာ့ ရွရိႏွင့္စကားစၿမည္သြားေၿပာတတ္သည္။
မတ္လခုနစ္ရက္(သို႔မဟုတ္)ရွစ္ရက္ၿဖစ္လိမ့္မည္။ေရဆ္ကိုဆ္ကြင္း၌ရွိတ္မူဂ်ီ၏မိန္႔ခြန္းကိုနားေထာင္ခဲ႔ေသာ
ရွရိ,ဗတ္ဗလူး,ဖိုင္ဂ်ဴး,နိမိုင္းတို႔ ည(၁၂)နာရီေလာက္တြင္ ၿဗဟၼဖုလႅီရွိဆုဓမိုက္၏အိ္မ္ကို တံခါးလာေခါက္ၾက
သည္။
`တစ္ေယာက္တည္းဆိုေသနတ္နဲ႔သြား…,အကယ္၍..က်ႏုပ္(သို႕မဟုတ္)တစ္ေယာက္ေယာက္အသတ္ခံရ

တယ္ဆိုရင္…ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ႏုပ္ပန္ၾကားခ်င္တယ္…အိမ္တိုင္းကိုခံတပ္လုပ္ၾက…၊အနားမွာရွိတာကိုယူၿပီး

တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမယ္…ငါတို႔ရဲ႕တိုက္ပြဲဟာလြတ္ေၿမာက္မႈတိုက္ပြဲပဲ…၊ငါတို႔ရဲ႕တိုက္ပြဲဟာလြတ္လပ္ေရးတိုက္

ပြဲပဲ…´
ရွိတ္ခ်္မူဂ်ီဘူရ္ဟမာန္သည္လူထုကိုႏႈိးေဆာ္ေနသည္။
သူတို႔ေဒါသေၾကာင့္တုန္ေနၾကသည္။
စားပြဲကိုပုတ္ၿပီးေၿပာသည္။
`သတိထားၾကပါ….တစ္ခုခုလုပ္ရေတာ့မယ္…ထိုင္ေနလို႔ဘာမွ ၿဖစ္မလာဘူး…´
ဒါကိုေတာ့ ဆုဓာမိုက္လည္း သေဘာေပါက္ေနသည္။
ထိုေနာက္….မတ္(၂၅)ရက္ေန႔….ေမွာင္မိုက္ေသာညေရာက္လာသည္။
အေမွာင္ထဲ၌ပါကစၥတန္စစ္တပ္ကအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာဘဂၤါလီမ်ားကို႐ုတ္တရက္ပုတ္ခတ္ေၿပာဆိုလိုက္သည္။
မိတ္ေဆြမ်ားေရာက္လာၿပီး ဆုဓာမိုက္၏အိမ္ကိုတံခါးေခါက္ကာ တိတ္တဆိတ္ေၿပာဆိုၾကသည္။
`တိုက္ၾကရေတာ့မယ္…အၿခားနည္းမရွိဘူး…´

မိသားစုတစ္လံုးကိုစြန္႔ၿပီးတိုက္ပြဲ၀င္ရမယ္…ဘယ္တိုက္ပြဲမွာေသမယ္ဆိုတာမသိႏိုင္ဘူး…၊
ေဆး႐ံုကိုလည္းစိတ္မ၀င္စားေတာ့…၊ေကာ္ရစ္ဒါတြင္တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။တိုက္ပြဲ၀င္ခ်င္

စိတ္ၿပင္းၿပေနသည္။အိမ္ကိုလည္းစိတ္မခ်..၊
`ကိရန္း…အိမ္ကိုမင္းတစ္ေယာက္တည္းထိန္းႏို္င္တယ္မဟုတ္လား…?ဂရုစိုက္…ငါတေနရာရာသြားရမယ္´
ကိရန္းမယီကိုေၿပာလုိက္သည္။
ကိရန္းမယီ သံသယၿဖင့္ၿပန္ေၿပာသည္။
`သြားေပါ့…အိႏၵိယေတြသြားေနၾကတယ္…အိမ္နားနီးခ်င္းအိႏၵိယေတြအားလံုးသြားေနၾကၿပီ…´၊
ဆုဓာမိုက္ကိုယ္တိုင္လည္းေတြ႕ေနရသည္။
ဆုကႏၲ,ဆုဓန္ရွ,နိရမ္လႏၵဴး,ရန္ဂ်န္…အားလံုးသြားေနၾကသည္။
၄၇-တုန္းကသြားသလိုသြားေနၾကသည္။သူတို႔ကို`ငေၾကာက္´ေၿပာၿပီးကဲ႔ရဲ႕ၾကသည္။

တစ္ေန႔မွာ…နိမိုင္းက ဆုဓာမိုက္ကိုေၿပာသည္။
`ေဟ့…ၿမိဳ႕ထဲကလမ္းေတြမွာစစ္တပ္ေတြလွည့္ေနတယ္…ဟိႏၵဴေတြကိုဖမ္းေနတယ္..သြားၾကစို႔..ထြက္သြား

ကုန္ၾကၿပီ..၊´
၄၇-တုန္းက ဆုကုမားရ္ေၿပာသလို ကိုယ္တိုင္ၿပန္ေၿပာလိုက္သည္။
`မင္းသြားခ်င္ရင္သြား…ငါကထြက္းေၿပးမဲ႔အေကာင္မဟုတ္ဘူး…ပါကစၥတန္ေခြးေကာင္ေတြကိုသတ္ၿပီး

လြတ္လပ္ေရးရေအာင္လုပ္မယ္..အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ၿဖစ္လာလိမ့္မယ္…၊´

ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ကာ ဖူးလ္ပူရ္မွာရွိတဲ႔ ဖိုက္ဂ်ဴးအိမ္မွာ ကိရန္းမယီကိုထားခဲ႔ၿပီး ရွရိ,ဗတ္ဗလူး,ဖိုက္ဂ်ဴးတို႔နဲ႔အတူ
နာလိတာဗာရီးဘက္ကိုထြက္မယ္၊သို႔ေသာ္…..ပါကစၥတန္စစ္မ်ားသားက ဖမ္းလိုက္သည္။

ေသာ့၀ယ္ရန္ထြက္ခဲ႔သည္။က်ာပရာေကြ႕မွာေသာ့ရႏိုင္မွာပဲ…ရရင္ေတာ့အိမ္ကိုေသာ့ခတ္ၿပီးအေမွာင္ထဲက

ႏြားလွည္းေပၚတက္လိုက္မယ္…၊သူတို႔တက္ႂကြေနၾကသည္။ၿမိဳ႕သည္တစၿပင္ကဲ႔သို႔တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္တံခါးတစ္၀က္ပြင့္ေနသည္။
႐ုုတ္တရက္`ရပ္´ဆိုၿပီးသူ႕ကိုလွမ္းဆြဲထားသည္။သူတို႔သံုးေယာက္ၿဖစ္သည္။ေနာက္မွတစ္ေယာက္က

ေကာ္လာကိုကိုင္ၿပီးေမးသည္။
`မင္း နာမည္ ေၿပာစမ္း..၊´

ဆုဓာမိုက္....ဘာနာမည္ေၿပာရင္ေကာင္းမလဲ…?
ကိရန္းမယီေၿပာဖူးသည္ကိုသြားသတိရသည္။
`သူ႔ကို အိမ္နားနီးခ်င္းေတြကေၿပာတယ္…အသက္ရွင္ေနဖို႔အတြက္နာမည္ေၿပာင္းထားရမယ္…
ဖာတိမာအက္ခတားရ္လိုနာမည္မ်ဳိးမွည့္ထားရမယ္…´တဲ႔ ၊
`သူ႔ရဲ႕ဟိႏၵီနာမည္ဟာ အခုခ်ိန္မွာ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္…ဆိုတာေတြးမိသၿဖင့္ ကိုယ့္နာမည္,အေဖ႔နာမည္
ဆုကုမားရ္ဒတၱ,ဦးေလးနာမည္ ဂ်ဳိတိမိုက္ဒတၱဆိုတဲ႔နာမည္ေတြကို ခဏေမ႔ထားလိုက္သည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုနာမည္ေပးၿပီးအသာေလး႐ြတ္ၾကည့္ကာထိန္႔လန္႔စြာေၿပာလိုက္သည္။
`ဆိရာဂ်ဳတ္ဒီးဟူစိန္….´။
နာမည္ၾကားရေတာ့…တစ္ေယာက္ကအသံေလးၾကီးၿဖင့္ေငါက္ေၿပာ ေၿပာသည္။
`ပုဆိုးခၽြတ္စမ္း´
ဆုဓာမိုက္ပုဆိုးမခၽြတ္ပါ..။
သူတို႔ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။

နိမိုင္း,ဆုဓာန္းရွ္,ရန္ဂ်န္တို႔ ဘာေၾကာင့္ထြက္ေၿပးၾကသလဲဆိုတာ ဆုဓာမိုက္သေဘာေပါက္လိုက္သည္။
အိႏၵိယၿပည္ၾကီးကိုခြဲၿခမ္းၿပီးေနာက္ ဟိႏၵဴေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏိုင္ငံကိုစြန္႔ခြါၾကသည္။လူမ်ဳိးေရးအေပၚ

အေၿခခံ၍ အိႏၵိယ-ပါကစၥတန္ခြဲၿခားၿပီးေနာက္ နယ္စပ္ကို ဖြင့္ထားသည္။
ထိုခ်ိန္၌ ဟိႏၵဴအမ်ားအၿပား,အထူးသၿဖင့္..အထက္တန္းစားႏွင့္အလယ္လတ္တန္းစားပညာတတ္ဟိႏၵဴမ်ား

အိႏၵိယၿပန္သြားၾကသည္။

၁၉၈၁-ခုႏွစ္သန္းေခါင္စာရင္းအရ...ဤႏိုင္ငံ၌ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တစ္ကုေဋငါးသိန္းခုနစ္ေသာင္းခန္႔…

လူးဦးေရ၏ ၁၂.၁ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိသည္။လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေတြအတြင္းဟိႏၵဴအေရအတြက္တိုးလာၿပီးတစ္ကုေဋခြဲ

ၿဖစ္သြားသည္။ဤခန္႔မွန္းသည္ အစိုးရ၏စာရင္းၿဖစ္သည္။ဟိႏၵဴဦးေရသည္ ဒီထက္ပိုလိမ့္မည္ဟု ဆုဓာမိုက္

ယူဆသည္။ႏွစ္ကုေဋ၀န္းက်င္ရွိႏိုင္သည္။ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ဟိႏၵဴမ်ားၿဖစ္သည္။
[ဤေနရာ၌ ခုႏွစ္အလိုက္ ဟိႏၵဴမ်ားအတိုး,အဆုတ္စာရင္းကိုခ်န္လွပ္ခဲ႔ပါသည္။ပ်င္းေနမည္စိုးေသာေၾကာင့္

ၿဖစ္သည္။ကိုေနာကေတာ့ ေက်ာ္ဖတ္မွာ ေသခ်ာသည္။]

၉၀-ၿပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းဟိႏၵဴအေရအတြက္နည္းသြားသလား…?၉၂-ခုေနာက္ပိုင္းကေကာ…?
ဆုဓာမိုက္ ရင္ဘတ္ဘယ္ဘက္ကနာက်င္ေနသည္။ဒါ သူ႔ေရာဂါေဟာင္းၿဖစ္သည္။
ေခါင္းတစ္ၿခမ္းလည္းကိုက္ေနသည္။ေသြးတိုးေနတာၿဖစ္ႏို္င္သည္။ဗာဗရီဗလီအေၾကာင္းလာေနေသာCNN

သတင္းကိုပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ဆုဓာမိုက္မွန္းဆၾကည့္သည္။
`ဒီသတင္းကိုၾကည့္တဲ႔လူေတြဟိႏၵဴေတြကိုတိုက္ခိုက္လိမ့္မယ္…ဒီအတြက္အစိုးရကက႐ုဏာသက္ေနတယ္…

ဒဏ္ရာရရင္ ၿပန္တိုက္ခိုက္တတ္တာ သူတို႔အေလ့အထပဲ…သူတို႔ RCNသတင္းကိုု ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက
မလားပဲ…?
ဆုဓာမိုက္ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ကိုဖိၿပီးလွဲေနလိုက္သည္။

မာယာကေတာ့ အခုခ်ိန္အထိ စိတ္လႈပ္ရွားလ်က္၀ရန္တာ၌ေခါက္တုံ႔ေခါက္ၿပန္ေလွ်ာက္ေနတုန္း...၊
သူတစ္ေနရာရာသြားခ်င္ေနသည္။ဆုရန္ဂ်န္ မထေတာ့ ဘယ္မွသြား၍မရၿဖစ္ေနသည္။ဆုဓာမိုက္၀ရန္တာ၌
ေနပူထြက္လႈံသည္။တစ္ယာက္တည္းၿဖစ္ေနသည္။
မာယာ့အရိပ္ကအေတာ္ရွည္ေနသည္။ကိရန္းမယီအထီးတည္းထိုင္ေနသည္။သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ေတာင္းပန္ေနသည္။
`သြားၾက…အသက္ရွင္ဖို႔သြားၾက…သူမ်ားေတြသြားေနၾကတယ္…ဒါေပမယ့္…အိမ္ကိုထားခဲ႔ၿပီးဘယ္ကိုသြားရ
မွာလဲ…ဆုဓာမိုက္..ေရ….၊´
ဒီအသက္ဒီအ႐ြယ္မွာ အရင္တုန္းကလို ထြက္ေၿပးဖို႔ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား…?အရင္ကဆို ဒီလိုလူအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး
ေၿပးၿပီးသြားႏိုင္တယ္…အိမ္ကသူတို႔ကို မတားႏိုင္ဘူး…အဲဒီတုန္းကသတၱိေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ…?

သူတို႔ထင္ထားသည္။
`လြတ္လပ္ၿပီး လူမ်ဳိးေရးမခြဲၿခားတဲ႔ ဘဂၤလားေဒရွ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံေရး,စီးပြားေရး,လူမႈေရးနဲ႔ဘာသာေရး
အခြင့္အေရးရလိမ့္မယ္လို႔…၊´
ဒါေပမယ့္…ႏိုင္ငံမွာ ဘာသာေရးမွ်တမႈေတြ တၿဖည္းၿဖည္းေပ်ာက္ဆုံးေနတယ္၊အခု..ႏို္င္ငံ့ဘာသာဟာ
အစၥလာမ္ၿဖစ္ေနတယ္…၊တစ္ယူသန္လူမ်ဳိးေရးအုပ္စုေတြက ၇၁..ခုလြတ္ေၿမာက္ေရးတိုက္ပြဲကိုဆန္႔က်င္ခဲ႔ၾက
ၿပီးလြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ႔ေနာက္..အတြင္းေအာင္းေနၾကတယ္…အခု..သူတို႔ အတြင္းထဲက ေခါင္းၿပဴထြက္လာ
ၾကၿပီ…အခု ဂုဏ္ယူၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾက,လွည့္လည္ေနၾက,အစည္းအေ၀းထိုင္ေနၾကတယ္…။
၉၀-ၿပည့္...ေအာက္တိုဘာမွာၿဖစ္တဲ႔အႏိုင္က်င့္မႈမွာ သူတို႔ေတြပဲ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ဘုရားေက်ာင္းေတြ,အိမ္ေတြကို
လုယက္ဖ်က္ဆီးမီး႐ွဳိ႕ခဲ႔ၾကတာ...။

ဆုဓာမိုက္ မ်က္လံုးကေလးမွိတ္ၿပီးလွဲေနသည္။ဒီတစ္ၾကိမ္ဘာၿဖစ္လာမယ္ဆိုတာ မသိေသး…၊
အစြန္းေရာက္ဟိႏၵဴမ်ားက ဗာဗရီဗလီၾကီးကို ၿဖဳိခ်လိုက္သည္။သူတို႔မေကာင္းမႈရဲ႕အက်ဳိးကိုအခုဘဂၤလားေဒရွ္

က ဟိႏၵဴေတြခံရေတာ့မယ္…၊ဘဂၤလားေဒရွ္၏လူနည္းစုၿဖစ္ေသာ ဆုဓာမိုက္တို႔မွာ (၉၀)ၿပည့္ႏွစ္အႏိုင္က်င့္မႈ

၏ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား မေပ်ာက္ေသး..၊

အခု(၉၂)ခုႏွစ္မွာ ဘယ္လုိၾကံဳေတြ႕ရဦးမလဲ…? ဒီတစ္ၾကိမ္မွာလည္း ႂကြက္မ်ားလိုသြားပုန္းေနရလိမ့္ဦးမယ္။

ဟိႏၵဴေတြပဲလားဆိုေတာ့…။ဟိႏၵဴေတြက အိႏၵိယမွာ ဗလီၿဖိဳလိုက္တယ္…အဲဒီအက်ဳိးးဆက္က ဆုဓာမိုက္ကို

ဘာ့ေၾကာင့္လုပ္ရမွာလဲ…?
သူ ၀ရန္တာေရာက္ေနေသာ မာယာ၏အရိပ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။အရိပ္လႈပ္ေနသည္။တစ္ေနရာထဲတြင္
ရပ္မေန…၊အရိပ္က လႈပ္လႈပ္ေနၿပီး ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားသည္..၊
မာယာ အေဖ႔အခန္းထဲ၀င္လာသည္။သူမေၾကာက္ေနသည္။မာယာကစိတ္ဆိုးၿပီးေၿပာသည္။
`ဒီလိုဆို….အေဖတို႔ ဒီမွာ ေနၾက…ကၽြန္မေတာ့ သြားၿပီ....´
`ဘယ္သြားမွာလဲ´
ကိရန္းမယီက ေငါက္ၿပီးေမးလုိက္သည္။
`ပါ႐ူးလ္တို႔အိမ္…အေမတို႔ အသက္မရွင္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူးဆိုေတာ့…ကၽြန္မဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ..အစ္ကိုလည္း
ဘယ္မွ သြားမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္တယ္…´
မာယာက ဆံပင္မ်ားကို ခပ္သြက္သြက္စည္းရင္းေၿပာသည္။
`ဒါဆို…မင္းရဲ႕ နီလန္ဂ်နာဒတၱဆိုတဲ႔နာမည္က ဘာလုပ္ဦးမွာလဲ´
အေနအထားကိုထိန္းရန္ ဆုဓာမိုက္က ေမးလိုက္သည္။
ခ်က္ခ်င္းပဲသူ႔ရဲ႕ဆိရာဂ်ဳတ္ဒီးဆိုတဲ႔နာမည္ကို သတိရလိုက္သည္။

မာယာက အသံကေလးတုန္ၿပီးၿပန္ေၿပာသည္။
`လာ အိလာဟာ အိန္လာလာဟု မုဟမ္ဒူးရ္ ရဆုလုလႅာဟ္လို႔ဆိုလိုက္ရင္မူစလင္ၿဖစ္သြားႏိုင္တယ္…

ကၽြန္မလုပ္လိုက္မယ္..နာမည္ကိုလည္း ဖိ႐ုိဂ်ာေေဂမ္လို႔ ေၿပာင္းလိုက္မယ္´တဲ႔..။
`မာယာ´
ကိရန္းမယီ မာယာကို တားခ်င္သည္။
မာယာက အမွားအယြင္းမရွိတဲ႔လူတစ္ေယာက္လို လည္းပင္းေလးကိုကိုင္းၿပီးကိရန္းမယီကိုၾကည့္လိုက္သည္။

ဆုဓာမိုက္က ေခ်ာင္းအရွည္ၾကီးဆိုးၿပီး မာယာႏွင့္ကိရန္းမယီကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ေနသည္။

မာယာကေတာ့ (၄၇)ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံခြဲၿခမ္းတာကိုလည္း မမီလိုက္…၊ (၅၀)ခုႏွစ္အံုႂကြမႈနဲ႔(၇၁)ခုႏွစ္လြတ္ေၿမာက္

ေရးတိုက္ပြဲကိုလည္းမမီလုိက္…၊သူ သိတတ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ အစၥလာမ္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာၿဖစ္ေနၿပီ….၊

သူနဲ႔ သူ႔မိသားစုအပါအ၀င္ အင္အားနည္းတဲ႔လူမ်ဳိးစုမ်ားဟာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားနဲ႔နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔နားလည္းမႈ

ရေနတာကိုသာ သူ ေတြ႕ရတယ္။(၉၀)ၿပည့္ႏွစ္က ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔မီးကိုေတာ့သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀လံုၿခံဳေရးအတြက္ စိန္ေခၚမႈအားလံုးကို ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနတယ္…။မာယာဟာ
အေမွာင္ထဲမွာ မီးမထြန္းခ်င္ဘူး….။
မ်က္လံုးထဲ အသံုးမက်တဲ႔ မာယာကို အေတာ္မ်ဳိသိပ္ထားရသည္။သူ႔ကို ဘယ္သူမွတားလို႔မရဘူးလို႔ သူ႔ေရွ႕

တြင္ ေၿပာသြားေသးသည္။ဆုဓာမိုက္ ရင္ဘတ္ထဲက ၿပင္းထန္တဲ႔ေ၀ဒနာက ပိုဆိုးလာသည္။

ကိုေနာ

၂၄.၄.၂၀၁၀

0 comment(s) to... “အရွက္(၂)”

အရွက္(၂)

0 comments:

ေက်ာက္သင္ပုန္း

ေျပာခဲ့ေပါ့ တစ္ခုခု

ကိုေနာႏွင့္ကမၻာ

ေသြးစက္မ်ား.......။

ဒါက ဒီလိုရွိတယ္...။

သူတို႔ သူတို႔သည္၎

တရားပန္းတို႔ လန္းရာေျမ