ေႄကြလြင့္ ႏွင္းဆီ

(၁)
ကြ်န္မနာမည္အဖ္ဆာနာ,အသက္(၂၉)ႏွစ္,ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမပါ၊အသက္(၁၉)မွာအေဖ႔ကိုေတြ႕ဖို႔
ေဒလီအသြားအေဖနဲ႔မေတြ႕ရပဲေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ရလိုက္တယ္။ေကာက္ရသလိုပါပဲ။အၿဖစ္ကဒီလိုပါ..။

(၂)
အရင္ကေတာ့ကြ်န္မနာမည္ဆီမာပါ။ဟရီယားနားၿပည္နယ္ကလူကံုထံမိသားစုတစ္မွာလူၿဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆိုပါ
ေတာ့။ကြ်န္မတို႔မွာၿခံ၀င္းအက်ယ္ၾကီးနဲ႔တိုက္ၾကီးတစ္လုံး႐ွိပါတယ္။ေမာင္ေလး(၂)ေယာက္႐ွိတယ္။အေဖက
ေထာက္လွမ္ေရးေအဂ်င္စီတစ္ခုမွာအလုပ္လုပ္ၿပီးေဒလီမွာတစ္ေယာက္တည္းေနပါတယ္။အေမကေတာ့အ
ေဖ႔တာ၀န္ပါယူရတဲ့အိမ္႐ွင္မေပါ့။ကြ်န္မတို႔အေဖ႔ကိုအၿမဲတမ္းေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေပမဲ့အေဖ႔မွာကြ်န္မတို႔အတြက္ အခ်ိန္မ႐ွိပါဘူး။အခ်စ္ေမတၱာကလြဲလို႔အိမ္မွာအကုန္႐ွိပါတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ကေလးဘ၀ဟာက်ဥ္းေၿမာင္းလြန္းလွပါတယ္။ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္,ေက်ာင္းကအၿပန္အိမ္ထဲမွာေန,
စာမွန္မွန္ဖတ္….ဆိုေတာ့အတန္းထဲမွာမညံ့လွပါဘူး။ပညာေရးအေၾကာင္းၿပႏိုင္မွအၿပင္ထြက္ခြင့္ရတာမို႔ေတး
ဂီတၿပဇာတ္စတဲ့လွဳပ္႐ွားမွဳေတြမွာလည္းပါ၀င္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ဆယ္တန္းအထိဒီအတိုင္းပဲၿဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ေပါ့။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့အေဖေရာက္လာၿပီးကြ်န္မပညာေရးအတြက္စီစဥ္ပါေတာ့တယ္။အနီး အနားၿမိဳ႕ကေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုမွာအပ္ႏွံၿပီးေကာလိပ္တက္ခိုင္းပါတယ္။ကြ်န္မအေဆာင္မွာမေနခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။အေဆာင္မွာေနရင္းကြ်န္မဟာရည္မွန္းခ်က္မ်ားနဲ႔ဆန္႔က်င္လာတယ္။
`ငါ့ဘ၀ဟာ တစ္ေယာက္တည္းပါလား´လို႔အၿမဲတမ္းခံစားေနခဲ့ရတယ္။
ကြ်န္မကိုအိမ္ကဘယ္သူမွလာမေတြ႕ၾကဘူးေလ။တခါတေလအေမေရာက္္လာတတ္ေပမဲ့သားေတြကိုစိတ္မ
ခ်လို႔ဆိုၿပီးခ်က္ခ်င္းၿပန္သြားေလ့႐ွိတယ္။ကြ်န္မမွတ္မိသေလာက္အေဖကေတာ့တစ္ေခါက္ပဲေရာက္လာခဲ့ဖူး
တယ္။ကြ်န္မစိတ္ေတြလြင့္ေမ်ာေနပါၿပီ။တစ္ေယာက္တည္းငုတ္တုတ္,႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္,တီဗီြၾကည့္ၿပီးအခ်ိန္ေတြ
ၿဖဳန္းခဲ့တယ္။`သူမ်ားအေဖေတြလိုကြ်န္မကိုလာေတြ႕ဖို႔´အေဖ့ဆီအၾကိမ္ၾကိမ္စာေရးခဲ့ေပမယ့္အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။
တခါတေလအေဖစိတ္ပူၿပီးေရာက္လာေလမလားလို႔ကြ်န္မရဲ႕အခက္အခဲေပါင္းစံုကိုအေၾကာင္းၾကားေပမဲ့ထူး
မၿခားနားပါပဲ။ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဟာကြ်န္မအတြက္ေတာ့၀မ္းနည္းဖြယ္ရာေန႔ေတြေပါ့႐ွင္။
ကြ်န္မ(၁၂)တန္းေအာင္ေတာ့`ေစာေစာစီးစီးစာၿပန္သင္ရမယ္၊အေဆာင္မွာပဲေနၿပီးေကာလိပ္ဆက္တက္ရ မယ္´လို႔အေဖကစီရင္ခ်က္ခ်ၿပန္တယ္။အေဆာင္မွာမေနခ်င္ဘူးလို႔ေၿပာေပမဲ့ဘယ္သူမွဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲအေဆာင္ေရာက္ခဲ့ၿပန္တယ္။မိဘစကားကိုမလြန္ဆန္ႏုိင္ခဲ့ဘူးေလ။အၾကံဉာဏ္ေပးၾက,
အားေပးၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္။ကြ်န္မစာသင္ဖို႔စိတ္ကုန္သြားပါၿပီ။ဆရာ
ဆရာမနဲ႔အေဆာင္မွဴးကိုေၾကာက္ေနရလို႔ဟန္ၿပေလာက္ေတာ့ဖတ္ေနမွတ္ေနရေသးတာေပါ့။

တစ္ေန႔မွာေတာ့…..သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အခန္းအၿပင္မွာကြ်န္မကိုအေဆာင္မွဳးကဖမ္းလိိုက္ပါတယ္။
မွတ္စုစာအုပ္ယူၿပီးၿပန္လာေၾကာင္း႐ွင္းၿပေပမဲ႔လက္မခံပဲနားပိတ္ၿပီးၿပန္သြားပါတယ္။ကြ်န္မကိုနာမည္ပ်က္
စာရင္းထုတ္ၿပန္လိုက္ပါတယ္။အားလံုးကကြ်န္မကိုမၾကည္ၾကေတာ့ဘူး။ကြ်န္မကိုလာေရာက္ကာကြယ္ေပး
ဖို႔အေဖဆီစာေရး ေပမဲ႔အေၿဖေတာင္ၿပန္မရခဲ့ပါဘူး၊ေရာက္လာဖို႔ဆိုတာေတာ့အေ၀းၾကီးပါ။
(B.A)ပထမႏွစ္က်ပါတယ္၊ပညာတတ္အိပ္မက္ေတြတစ္စစီၿပိဳကြဲခဲ့ပါၿပီ။ပစၥည္းေတြကိုအေဆာင္မွာထားခဲ့ၿပီး လက္က်န္ေငြေလးနဲ႔အေဖ႐ွိရာေဒလီကိုဘတ္(စ္)ကားစီးၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။အေ၀းေၿပးဂိတ္ေရာက္ေတာ့ `လိုရာခရီးအေရာက္ပို႔ေပးမည့္အေၾကာင္း´တကၠစီသမားမ်ားအလုအယက္ေခၚေနၾကပါတယ္။ကိုယ္ကလည္း မသြားတတ္တာနဲ႔တကၠစီသမားတစ္ေယာက္ကိုအေဖ႔လိပ္စာေပးၿပီးကားထဲ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ေဒလီလမ္း
ေတြကို ကြ်န္မမသိပါဘူးရွင္။
`ၿမိဳ႔႕ထဲမွာဆႏၵၿပပြဲေတြ႐ွိတယ္၊အၾကမ္းဖက္ခံရႏုိင္တယ္၊ဒီေန႔ေတာ့အေရာက္ပို႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ေသးဘူး´လို႔ကား သမားကေၿပာလာတယ္။ကြ်န္မလည္းေၾကာက္လာတာနဲ႔မီးရထားဘူတာ႐ုံပို႔ခိုင္းတယ္။`ဒီေန႔ဘယ္ရထားမွ
မထြက္ဘူး´လို႔လူတစ္ေယာက္ကေၿပာလာၿပန္တယ္၊ေၾကာက္စိတ္ေတြမိုးၿပိဳပါၿပီ။´သူ႔အိမ္ကိုသြားႏိုင္ေၾကာင္း,
မနက္ၿဖန္လိပ္စာအတိုင္းပို႔ေပးမည့္အေၾကာင္း´ကားသမားကကတိေပးလာေတာ့ေ႐ြးစရာလမ္းမၿမင္တာနဲ႔
ကားသမားအိမ္လိုက္သြားခဲ့မိတယ္။ကြ်န္မလမ္းေၾကာင္းတိမ္းေစာင္းခဲ့ရၿပီ၊သူ႔ေထာင္ေခ်ာက္ထဲဆင္းသက္မိၿပီ၊
ၿငင္းဆန္ေပမဲ႔မ႐ုန္းကန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး၊အႏိုင္က်င့္ခံလိုက္ရၿပီ။ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့သူ႔အိမ္ကထြက္သြားဖို႔ေၿပာပါ
တယ္။ကြ်န္မထြက္မသြားပါဘူး။ကြ်န္မကိုလက္ထပ္ယူရမယ္လို႔ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ဒီအတြက္သူလံုး၀စဥ္းစား
မထားဘူး။ခိုကိုးရာမဲ့မိန္းကေလးေတြသူ႔ေထာင္ေခ်ာက္မိတာမနည္းလွေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။သူၿငင္းေနေပမဲ႔
ကြ်န္မထြက္သြားမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိလို႔လက္ခံလိုက္တယ္။ဒါနဲ႔ပဲကြ်န္မဟာရီယား(ဇ္)ဆိုတဲ႔မူစလင္
တစ္ေယာက္နဲ႔အေၾကာင္းပါၿပီးဆီမာကေန အဖ္ဆာနာၿဖစ္ခဲ့ရတာပါ။
အခုကြ်န္မအသက္(၂၉)ႏွစ္,အိမ္ေထာင္အသက္(၁၀)ႏွစ္႐ွိၿပီးကေလး(၂)ေယာက္ရေနပါၿပီ။အခုထိသူ႔မိသားစု အေၾကာင္းဘာမွမသိခဲ့ရေသးဘူး။ကြ်န္မကိုဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့သူနဲ႔ပဲဘ၀တစ္ခုတည္ေဆာက္ဖို႔ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ဒီလူကေတာ့မိန္းကေလးေတြကိုဖ်က္ဆီးဖို႔ၾကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ။ကြ်န္မအစြမ္းကုန္သည္းခံေနေပမဲ႔
တခါတေလေပါက္ကြဲပစ္လိုက္မိတယ္။

(၃)
အေဖလိုက္လာတယ္၊ရဲေတြလည္းပါလာတယ္၊ကြ်န္မရဲေတြကိုၿပန္လႊတ္လိုက္တယ္၊ကြ်န္မမိခင္တစ္ေယာက္
ၿဖစ္ေနပါၿပီ။`မိသားစုကိုအ႐ွက္ခြဲတဲ႔အတြက္သမီးအၿဖစ္ကစြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း´ေၿပာၿပီးအေဖၿပန္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးမိသားစုနဲ႔အဆက္အသြယ္လံုး၀ၿပတ္သြားပါေတာ့တယ္။`ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုကိုယ္လို
မပ်က္စီးရေအာင္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္ဖို႔´သာကြ်န္မရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာရည္မွန္းခ်က္ပါ။ကေလးမ်ား အတြက္ပညာသင္ေပး႐ုံနဲ႔မလံုေလာက္ဘူး,ေမတၱာနဲ႔ေႏြးေထြးမွဳအထူးလိုအပ္တယ္ဆိုတာကြ်န္မဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး ရခဲ့တဲ႔သင္ခန္းစာပါ။သူတို႔ကိုနာက်င္မွဳေတြနဲ႔မၾကီးပ်င္းေစရဘူး။ကြ်န္မေယာကၤ်ားလား..တကၠစီေမာင္းတုန္း ပါပဲ၊ဒါေပမဲ႔အက်င့္စ႐ုိက္ေတြအေတာ္အသင့္ေၿပာင္းလာပါၿပီ၊ကေလးေတြကိုလည္းဂ႐ုစိုက္တတ္ေနၿပီ။
ကြ်န္မကိုတစ္ခါတစ္ေလ႐ုိက္ႏွက္တတ္ေပမဲ႔ ကြ်န္မခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ..။

0 comment(s) to... “ေႄကြလြင့္ ႏွင္းဆီ”