ဆရာ့သင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာ

ဗုဒၶၿမတ္စြာမဂၤလသုတ္ကိုေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးေသာအခါ`ဘုရားရွင္သည္ၾကီးပြားခ်မ္းသာေၾကာင္းမဂၤလာတ
ရားေတာ္မ်ားကိုသာေဟာၾကားေတာ္မူရေသး၏။ပ်က္စီးေၾကာင္းတရားမ်ားကိုေဟာာၾကားေတာ္မမူရေသး´ဟု အၾကံၿဖစ္ၿပီးေမးေလွ်ာက္လာေသာနတ္သားကိုအေၾကာင္းၿပဳ၍မဂၤလသုတ္ေဟာၿပီးေနာက္တစ္ည၌ပင္
ပရာဘ၀သုတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။(ပရာဘ၀သုတ္အ႒ကထာ)

တပည့္ဘ၀တြင္ဆရာအဆူဆူ၏သိႆေကာ၀ါဒဆံုးမစာမ်ားၿဖင့္သာအသားက်ပိၿပားခဲ့ရေသာ,ကိုေနာသည္
ယခုဆရာဘ၀ေရာက္ခ်ိန္တြင္လည္းဆံုးမစာႏွင့္ကင္း၍မေနႏိုင္ရကား,နီတိအေစာင္ေစာင္အားကိုး၍
အာစရိေယာ၀ါဒဆံုးမစာမ်ားၿဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုလက္ညိႇဳးထိုးမိပါေတာ့သည္။

(မွတ္ခ်က္။      ။ သိ=သိႆေကာ၀ါဒ-တပည့္အတြက္ဆံုးမစာ။
                      အာ=အာစရိေယာ၀ါဒ-ဆရာအတြက္ဆံုးမစာ။)

(က)[သိ]  အၿပစ္ၿပ၍ဆံုးမသူကို `ေရႊအိုးေပးသူ´ဟု မွတ္ရမည္။(ဓမၼပဒ-၇၆)
      [အာ] နည္းလမ္းမမွန္၍ အာခံတုန္႔ၿပန္သူကို `ေရႊမိုးရြာေစသူ´ဟုု မွတ္ရမည္။

(ခ)[သိ]ဆရာ့ေၿခရင္း၀ပ္စင္းတုပ္ကြ,လုပ္ေႂကြးမွဳမရွိေသာ,တပည့္သည္ေလာကအတြက္အက်ိုးမမ်ား၊။
    ဆရာ့ေၿခမွဳန္႔ဦးေခါင္းမွာသုတ္ေသာ,တပည့္သည္သာ,ေလာကကိုနားလည္ႏိုင္၏။(သုေဗာဓာလကၤာရ-၅)

[အာ]-တပည့္၏ၿပဳစုမွဳကို,အေၾကာင္းမဲ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာဆရာသည္,ေလာကအတြက္အလကား။ေလာကကို      နားလည္မေပးတတ္ေသာဆရာ၏ေၿခမွဳန္႔ကား ဦးေခါင္းယား႐ုံမွ်သာတည္း။

(ဂ)[သိ]တတ္ခ်င္ေဇာႏွင့္အေလာတၾကီးသင္ယူေသာတပည့္သည္လူအအိပ္မက္ကဲ႔သို႔ၿပန္လည္႐ွင္းမၿပႏိုင္
ေခ်။(ဓမၼနီတိ-၂၇)                                                                                                        [အာ]တပည့္မ်ားကိုဖိ၍သင္ေပးၿခင္းၿဖင့္သမားဂုဏ္မၿပသင့္၊ေခတ္သစ္တပည့္မ်ားကားငတံုးမ်ားမဟုတ္ၾကေခ်။

(ဃ)[သိ]ညံ့ဖ်င္းေသာတပည့္ကိုသင္ၿပရၿခင္း,အ႐ုပ္ဆိုးေသာမိန္းကေလးကိုအလွဆင္ရၿခင္း,ၾကမ္းတမ္းသူႏွင့္
      ေပါင္းသင္းရၿခင္းတို႔ေၾကာင့္ပညာရွိသည္ပင္ေလ်ာ့ရဲရဲၿဖစ္တတ္၏။(ဓမၼနီတိ-၁၂၀)
  [အာ]ထက္ၿမက္ေသာတပည့္ကိုသင္ၿပၿခင္း,လွပေသာမိန္းကေလးကိုအလွဆင္ၿခင္း,႐ုိက်ိဳးၿပီးသူကိုဆံုးမၿခင္း
တို႔ၿဖင့္ႏွမ္းၿဖဴးၿပီးပညာရွိသည္ပင္ဘ၀င္ၿမင့္ေနတတ္၏။

(င-၁) [သိ] အိုးလုပ္သမားသည္ အိုးကိုကြဲေအာင္မထု႐ုိက္၊လွပေအာင္သာ ထု႐ုိက္သည္။
[အာ] အိုးသည္ ေလတိုက္၍ မကြဲ၊ ထု႐ုိက္၍သာကြဲသည္။

(င-၂)[သိ]ဆရာသည္တပည့္ကိုအပါယ္ေလးပါးသို႔က်ေရာက္ေအာင္မ႐ုိက္ႏွက္၊ၾကီးပြားေစလိုေသာေၾကာင့္သာ                 ႐ုိက္ႏွက္သည္။(က၀ိဒပၸဏနီတိ-၉၉)
 [အာ]တပည့္သည္တိုးတက္ေရးလမ္းေၾကာင္းနည္းလမ္းေကာင္းကိုစြန္႔လႊတ္၍မေၿပး၊သည္းမခံႏိုင္လြန္းသာ
ေၿပးသည္။

(စ-၁)[သိ]  ပန္းပဲဆရာ အထုမခံရေသာ သံတံုးသည္ လက္နက္မၿဖစ္၊
 [အာ]သံတံုးကိုလက္နက္ၿဖစ္ေအာင္တီထြင္တတ္ၿပီးေစ်းကြက္မသိေသာပန္းပဲသမားလူေမႊးလူေရာင္
        မေၿပာင္ႏိုင္ေခ်။

(စ-၂) [သိ]  ေက်ာက္ဆစ္ဆရာ အၿဖတ္မခံရေသာ ေက်ာက္တံုးသည္ ဘုရားမၿဖစ္။
 [အာ]ေက်ာက္တံုးကိုဘုရားၿဖစ္ေအာင္ထုဆစ္ၿပီးေလာကအထာကိုမသိေသာေက်ာက္ဆစ္သမားဘုရားမဖူး
ႏိုင္ေခ်။

(စ-၃) [သိ]  ဆရာေကာင္းအဆံုးအမ မခံရေသာတပည့္ သူေတာ္ေကာင္းမၿဖစ္။
       [အာ] အဆံုးအမၾသ၀ါဒေပး႐ုံမွ်ၿဖင့္ တပည့္ကို သူေတာ္ေကာင္း မၿဖစ္ေစႏိုင္။

(စ-၄)[သိ]  စာ(ပညာ)တတ္ေအာင္သင္၊စာတတ္လွ်င္ လဇၨီၿဖစ္၏။(ေ႐ႊက်င္ဆရာေတာ္)
       [အာ]စာ(ပညာ)တတ္ေအာင္သင္ေပး၊တတ္ေအာင္သင္မေပးပါကေက်ာင္းအလုခံရတတ္၏။

(ဆ-၁) [သိ]  ဆရာအခြါေစာ,ငါတေကာေကာ,ေကာသည္၊မိေသာ ဖေသာ နားမလည္။
         [အာ]  တပည့္မေမြး,ေရွာင္ဖယ္ေၿပးသည္,ေနာင္ေရး ေနာင္ရာ အခက္တည္း။

(ဆ-၂)[သိ]ဆရာေကာင္းႏွင့္မဆံုးဆည္းေသာဘယ္တပည့္မွလူေတာ္လူေကာင္းမၿဖစ္ႏိုင္။          

               အာစရိယ,ဟတၳမု႒ိ,မရရွိေသာ္,မထင္ေပၚရာ။(ေရွးဆရာေတာ္)
[အာ] တပည့္ေကာင္းမပိုင္ဆိုင္ေသာ ဘယ္ဆရာမွ က်က္သေရမဂၤလာရွိမည္မဟုတ္ေခ်။
          သက္သာေကာင္းၿမန္,နည္းမွန္မရွိ,ေ၀၀ါးဘိမူ,နာယူတပည့္,မရွိဘူးတည္း။

(ဇ)  [သိ]  စာခ်ဘုန္းၾကီးဆိုတာလူ႕ရဲ႕လည္ပင္းနဲ႔တူတယ္။(ဗဟန္း၊၀ိသုဒၶါ႐ုံဆရာေတာ္)
     [အာ]စာသင္သားဆိုတာ..စာခ်ဘုန္းၾကီးရဲ႕ထမင္းအိုးနဲ႕တူၿပီး,ဆရာေတာ္ရဲ႕ေလွကားနဲ႕တူတယ္။

အေန႐ုိးေသာ႐ြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ပရိသတ္မ်ားႏွင့္ရပ္႐ြာအေရးေဆြးေႏြးေနစဥ္စာသင္တိုက္ေပ်ာ္
အခ်စ္ေတာ္တပည့္႐ွင္သုမန လာေရာက္ကန္႔ေတာ့သၿဖင့္႐ႊင္ၿပံဳးအားရမိန္႔ဟလိုက္သည္။
`ငါတပည့္ ဘာစာေတြသင္ခဲ႔တုန္ုးကြ´
`ပါရာဇိကဏ္အ႒ကထာကုန္ခဲ႔ပါၿပီဘုရား´
(ဆရာဘုန္းၾကီးသည္ ပရိသတ္ကို အားတက္သေရာ ၿပံဳးၿပလိုက္သည္။)

`ေအးကြ...ပါရာဇိကဏ္ထဲပါတဲ႔ စိၪၥမာဏ၀တၳဳမ်ား တယ္...ေကာင္းသကိုးကြ´
(ပရိတ္သတ္မ်ားအထင္ၾကီးသြားၾကသည္။အေန႐ုိးသေလာက္,စာတတ္ေသာဆရာေတာ္ပါတကား)

`ပါရာဇိကဏ္ထဲ စိၪၥမာဏ၀တၳဳ မပါ,ပါဘုရား´
(ပရိသတ္မ်ားအထင္ေသးသြားၾကသည္။လူၾကီးၿဖစ္ၿပီးအေတာ္႐ႊီးတဲ႔ဆရာေတာ္ပါတကား)

`မင္း...ဘာ..သိလို႔လဲကြ..၊စာေလးမေတာက္တစ္ေခါက္နဲ႔ဆရာ့ကိုေၿခရာမတိုင္းစမ္းပါနဲ႔၊မင္းတတ္တယ္ဆိုတာ
ငါ..အိပ္ေနသေလာက္ပါကြာ´စသည္ၿဖင့္မာန္မဲၿပီးအၿငိဳးအေတးၾကီးစြာၿဖင့္ေက်ာင္းမွႏွင္ထုတ္ေလေတာ့သည္။
(ပရိသတ္မ်ား က႐ုဏာသက္ေနၾကၿပီး,႐ွင္သုမန ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၿဖစ္သြားသည္။)

ေနာက္တစ္ေန႔...........
စာသင္တိုက္ၿပန္ခါနီးဆရာဘုန္းၾကီးအားႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့စဥ္မိန္႔ၾကားလိုက္ေသာၾသ၀ါဒေၾကာင့္႐ွင္သုမန
စာတတ္သြားေလေတာ့သည္။
`ေမာင္သုမန..ငါဟာ..မင္းလိုပါရာဇိကဏ္မေၿပာနဲ႔၊ပါတိေမာက္ေတာင္ကုန္ေအာင္သင္ဖူးတာမဟုတ္ဘူးကြ၊
မင္း..မွတ္ထား..ငါဟာဒီ႐ြာရဲ႕ဆရာကြ..၊မွားသည္ၿဖစ္ေစ..မွန္သည္ၿဖစ္ေစ..လူပံုအလယ္မွာလူၾကီးကိုၿပန္
မေၿပာရဘူး..၊ကဲ...မင္း..သြားႏိုင္ၿပီ´ဟူသတည္း။
(ဤပံုၿပင္၏တရားကိုယ္ကို႐ွာေဖြေကာက္ယူရန္မွာစာ႐ွဳသူမ်ား၏တာ၀န္သာၿဖစ္ေခ်ေတာ့သည္တမံု႔..၊)

ဓာတ္ခဲအေဟာင္းၿဖင့္မီးလင္းေစလိုေသာဆရာသမားမ်ားကို`လက္ေတြ႕ဘ၀က,လၿပည့္ည´မဟုတ္ေၾကာင္း ဤဖတ္စာၿဖင့္ပူေဇာ္ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါ၏ဘုရား...။

0 comment(s) to... “ဆရာ့သင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာ”